Twitter: wie leest nog wat je schrijft?

Grootmoeders internetwijsheid 7

Sinds een tijdje ben ik aan het twitteren. Lang heb ik gedacht dat Twitter vooral gebruikt werd om mensen te vertellen wat je op je boterham hebt bij de lunch, maar daar ben ik nu wel van terug gekomen. Door een kritische selectie van degenen die ik volg, is Twitter voor mij een flexibel en creatief alternatief voor mijn RSS-lezer geworden: de mensen die ik volg op Twitter voorzien mij van een redelijk gedoseerd aanbod van interessante blogartikelen, nieuwsberichten en zo af en toe wat vermaak of een persoonlijke belevenis. Met een stuk of vijftig gevolgden kan ik het net bijlezen.

Dat ik nu weet dat Twitter leuk en nuttig kan zijn, heeft mijn verbazing niet verminderd. Ik blijf me verbazen over het gedrag van sommige Twitteraars. En vooral ook over de aanbevelingen van sommige “Twitter-experts”, die zaken promoten waarmee je volgens mij het medium volledig de nek om draait.

De belangrijkste twee tips op vooral Amerikaanse sites zijn vaak: 1. volg heel veel mensen, want de meesten zullen je terug volgen. 2. Tweet regelmatig (bij voorkeur automatisch), zodat mensen uit alle tijdzones regelmatig updates krijgen.

Het gevolg? Er zijn mensen die 25 duizend mensen volgen en die gevolgd worden door 24 duizend mensen. Enorme aantallen! Stel dat iedereen 2 keer per dag twittert, dan moet je je elke dag door 50.000 tweets heen werken! Ik durf de stelling wel aan, dat diegene zijn timeline (waarin al die tweets verschijnen) niet bekijkt. Hoogstens bekijkt hij of zij de tweets waarin zijn of haar naam voorkomt.

Als diegene dan ook nog elke twee uur een open deur in management, motivatie of social media wijsheid twittert, dan haak ik af. Diegene wil geen interactie, diegene wil gezien en gevolgd worden. Maar klaarblijkelijk stoort het die andere 24.000 mensen niet. Waarschijnlijk omdat die mensen helemaal niet weten dat er alleen open deuren langs komen 12 keer per dag, omdat ze zelf hun timeline ook niet bekijken.

Dat doet mij vermoeden dat Twitter is aan hetzelfde euvel leidt als Facebook en Hyves: hoe meer vrienden hoe beter, want dan ben je populair. Daadwerkelijk lezen of reageren op wat jouw vrienden doen, dat hoeft niet. Sterker nog, dat is niet meer te doen op een gegeven moment. Maar als al jouw vrienden jou ook alleen maar gebruiken voor hun populariteit, dan heb je een enorme massa aan elkaar gelinkte mensen die de ander enkel gebruiken als versiersel op hun profiel. Niets geen communicatie. Iedereen zendt, niemand ontvangt.

Daarom hoop ik dat over een jaar of twintig grootmoeders internetwijsheid zal zijn:

Liever kwaliteit dan kwantiteit als het gaat om sociale netwerken. Want je krijgt pas communicatie of een sociaal netwerk als iemand daadwerkelijk leest wat jij schrijft.

En dat lijkt op Twitter steeds minder te gebeuren. Helaas, want het kan zo’n leuk en nuttig hulpmiddel zijn.

2 Replies to “Twitter: wie leest nog wat je schrijft?”

  1. Uit het hart gegrepen. Ik maak weleens de vergelijking met het schoolplein. Alles wat je niet op het schoolplein durft te schreeuwen, zet dat niet op social media. Maar dan komt er een scholenfusie en wordt het dorpsschoolplein te groot en je moet opeens heel hard gaan schreeuwen om nog gehoord te worden. En met duizenden volgers belanden we toch bij het mechanisme van de goeroedie wat roept en de volgelingen op het plein. Of zo je wilt: de dictator die roept en de volgers waarvan het geschreeuw van weleer verstomt. Kijk naar de aflevering van South Park over social media en je ziet een verhelderende kijk. 🙂 verder ben ik zelf ook verslaafd, merk ik nu ik dit weer in de trein op mijn blackberry zit te typen. Maar ik reageer we’ll op je blog. Lees je die van mij ook op linked in?

Leave a Reply to Fred Hoogland Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *