Door drukke werkzaamheden kom ik steeds minder aan mijn blog toe. Het schrijven van nieuwe posts wordt daarmee meer en meer een klus die ik maar blijf uitstellen. Niet goed en weinig inspirerend.
Dus nu maar even een soort van officieel: er komen de komende tijd geen posts van mijn hand meer aan op deze plek. Wie weet krijg ik op termijn weer eens de geest.
Soms zit er een hele wereld achter een nieuwshype.
Zo verschijnen er regelmatig berichten over de Bitcoin, en zijn afgeleiden: de Litecoin, Dogecoin, Feathercoin, Anoncoin, BBQcoin en nog veel meer. “De toekomst!” roept de één, “een nieuwe tulpenmanie!” roept de ander.
Vervolgens vullen de krantenpagina’s, journaals en internetpagina’s zich met elke koersdaling of –stijging die langskomt. Een tijd geleden smulden de media nog van Bitcoinhandelaar MtGox, waar een medewerker waarschijnlijk de voorraad geplunderd heeft. Recent nog Bitstamp, waar hackers een greep in de kas hebben gedaan. Een serie speelgoedmuntjes voor avonturiers en criminelen, het Wilde Westen op internet, dat is het beeld dat achterblijft.
Intussen accepteert Microsoft bitcoins als betaalmiddel, maar ook bij internetbetaaldienst Mollie kun je met bitcoins betalen. Vervolgens is dat weer het nieuws, inclusief de invloed die het heeft op de koers.
Maar dan lees je wat artikelen van mensen die zich er iets beter in hebben verdiept, zoals deze schrijvers, en dan blijken die munten maar één van de mogelijkheden te zijn van datgene waar het echt om gaat: het protocol . Door dat protocol wordt geregeld hoe de samenwerkende computers in de gaten houden wie hoeveel geld tot zijn beschikking heeft en aan wie dat geld wordt overgemaakt.
Maar dat protocol blijkt de oplossing voor een al eeuwen bestaand vraagstuk van hoe je betrouwbare informatie kunt overdragen in een onbetrouwbaar netwerk: het Byzantijnse generaals probleem. En dat protocol kan voor allerlei dingen worden gebruikt waarbij er geen vertrouwen is tussen de deelnemers, maar er wel betrouwbare informatie nodig is. Door de zeer complexe manier van informatie uitwisselen met het bitcoin-protocol is dat nu opeens mogelijk. Allerlei tussenpersonen, zoals notarissen, banken, databankbeheerders, etc zijn in principe niet meer nodig.
Deze deskundigen zeggen dat dit protocol de eigenlijke revolutie is en dat we over tien jaar zullen erkennen dat het evenveel impact heeft als e-mail of internet ooit heeft gehad.
En zo blijken opeens die wat lachwekkende munteenheden een achtergrond te hebben die onze maatschappij op zijn grondvesten kan laten schudden. Daar zouden de mainstream media eens een artikeltje over moeten schrijven. Bijvoorbeeld geïnspireerd door dit uitgebreide artikel op Tweakers.
In mijn vorige blog schreef ik over hoe je allerlei facturen en afschriften inmiddels zelf moet downloaden om je administratie op peil te houden. Daardoor leek het misschien alsof ik voorstander ben van “terug naar vroeger”: alles op papier in de brievenbus.
Twee akkefietjes hebben me inmiddels definitief van dat idee afgeholpen.
Allereerst mijn ervaring met Sandd. Ze hoeven niet veel voor me te doen. Alleen maar elke week op vrijdag een tijdschrift in mijn bus doen. Maar dat blijkt nog best moeilijk. De ene week komt het blad op zaterdag, dan eens op maandag. Soms ook op zondag of zelfs dinsdag. En soms komt ‘ie gerust drie weken later. Maar op vrijdag? Zelden.
PostNL is niet veel beter. Afgelopen week heb ik een paar uur moeten opofferen voor het aanvragen van een vervangende stempas, omdat onze hele straat de originele niet had ontvangen. De vervangende zou dinsdag worden bezorgd. Uiteindelijk lag hij op de valreep, op donderdagmiddag, in de bus. Zodat we nog net op donderdagavond konden stemmen.
Nee, de post is geen optie meer, nu de postbedrijven de functie van postbode zodanig hebben uitgekleed, dat ze alleen nog maar postbesteller mogen heten en post bezorgen een slechtbetaalde bijbaan is geworden. Maar wat zou dan wel de toekomst moeten zijn van al die formele correspondentie?
Volgens mij zijn er twee oplossingen:
1. De beste oplossing is een verbetering van het e-mailprotocol, zodat het mogelijk is om veilig en versleuteld te mailen, mét ontvangstbevestiging. Dat kan nu alleen met veel kunstgrepen, met bijvoorbeeld PGP. Maar voor de meeste gebruikers is dat te ingewikkeld. Dus gaat vrijwel alle e-mail een deel van het traject nog leesbaar over de lijn. Als het e-mailprotocol eenmaal is verbeterd, dan kunnen bedrijven gewoon hun post aan ons mailen. Wel zo makkelijk.
2. Ook een goede optie: Bedrijven maken het makkelijk om je archief te downloaden. Door je bijvoorbeeld elk jaar rondom de jaarwisseling een mailtje te sturen met een link, waarmee je een beveiligd zip-bestand van je bestanden kunt binnenhalen. Veel makkelijker dan nu. En dan natuurlijk voor ze je gegevens wissen bij opstappen ook even zo’n linkje.
Vooral de tweede oplossing lijkt mij handig, simpel en veilig. En weinig moeite voor beide partijen. Waardoor we niet meer terug hoeven naar lakse postbestellers. De vraag die nu rest is: waarom hebben organisaties dit nog niet bedacht?
Steeds meer bedrijven zijn gestopt met post versturen. Facturen, bankafschriften, creditcardoverzichten, verzekeringspolissen, vergoedingen van je zorgverzekering: alles gaat inmiddels digitaal.
Veel daarvan is vertrouwelijk, zodat verzenden via de e-mail niet veilig is. Dan kun je inloggen bij de website van het bedrijf om je documenten in te zien. Heel goed, zou je zeggen: duurzaam, veilig, klantgericht, goedkoop. Alleen jammer van die serie commerciële postbestellers, hun tassen worden steeds leger.
Totdat je besluit om als klant weg te gaan bij dat bedrijf. En je niet regelmatig je documenten downloadt. Dan blijkt opeens van alles foetsie, want je account op de website wordt bij weggaan meestal acuut gedeactiveerd.
Of als je een bankafschrift wil inzien van meer dan twee jaar oud: alleen nog tegen kosten opvraagbaar bij de bank. Bij de Rabobank zijn afschriften bijvoorbeeld maar 15 maanden in te zien. De ING-bank vraagt €4,50 per opgevraagde kopie, de Rabobank zelfs €5,-.
En dat terwijl je door bijvoorbeeld de Belastingdienst wordt geadviseerd om alles minimaal vijf jaar te bewaren. Iets waar de Rabobank je op hun site even fijntjes op wijst.
Dus zal je alles toch periodiek moeten downloaden, vanaf al die verschillende sites, via onhandige menuutjes en onduidelijke knopjes. Plus back-uppen natuurlijk – voor je het weet heb je een cryptovirus te pakken. Een groot deel van de mensen maakt vast voor de zekerheid toch ook maar even een printje voor in de administratiemap.
Zo verdwijnen de meeste voordelen weer als sneeuw voor de zon: hoezo klantgericht, veilig en duurzaam? Maar het nadeel blijft: die postbestellers, die krijgen hun werk er niet mee terug. En het is waarschijnlijk veel goedkoper voor bedrijven, anders hadden ze dit vast anders georganiseerd.
Zojuist ontdekte ik weer een verbijsterend bedrijf: Sowifi.com. Zij geven organisaties de mogelijkheid om “gratis wifi” aan te bieden aan klanten.
Je hoeft als klant voor gebruik van de wifi alleen maar even het bedrijf waar je bent te liken op Facebook. Oh, en natuurlijk toegang geven tot al je gegevens. Oók je vriendenlijst, óók je e-mailadres, óók je statusupdates.
Geen Facebook? Een e-mailadres werkt ook. Maar die moet wel kloppen. En deze optie wordt een beetje ontmoedigd. Want zo’n compleet FB-profiel is natuurlijk veel waardevoller.
En naast deze persoonlijke gegevens wordt ook nog opgeslagen: het besturingssysteem op je computer, je gebruikte browser én je MAC-adres (het unieke nummer dat is gekoppeld aan je netwerkkaart – zoiets als je IMEI van je mobiele telefoon, maar dan voor computers), las ik in het privacyreglement. Het kan niet op.
SoWifi geeft op hun website hoog op van de mogelijkheden voor ondernemers: je kunt real time zien wie er in je café, winkel of restaurant aanwezig is. En daarna kun je ze blijven spammen met FB-berichten of e-mails. Superdeal! Maar is het dat ook voor de klanten?
In de gebruiksvoorwaarden van SoWifi kun je lezen dat die collectie van deels zeer persoonlijke gegevens door SoWifi je “inloggegevens” worden genoemd. En natuurlijk stem je door gebruik van de dienst helemaal vrijwillig in met doorverkoop van al deze gegevens aan derden. Onbeperkt. Dat staat in het privacyreglement, waar maar één klein linkje naartoe te vinden is. Lekker stereotyp.
Mocht je trouwens verwachten dat je in ruil voor toegang tot de digitale variant van je volledige privé-leven in ieder geval goed beveiligde wifi krijgt, dan kom je van een koude kermis thuis. Je blijft zitten met totaal onbeveiligde wifi. En wat helemaal bizar is: als ondernemer betaal je ook nog eens €35,- per maand voor deze dienst!
Waar is de tijd gebleven dat je op Facebook op “vind ik leuk” klikte omdat je iets leuk vond? En dat je met de aankoop van je kopje koffie meteen ook betaald had voor gebruik de wifi?