Aanstekelijk geluk

Vanmorgen keek ik, zoals vaak ‘s ochtends, even snel door de twitterberichten in mijn timeline heen. Nog niet helemaal wakker, kopje koffie erbij, even kijken of er nog iets is gebeurd in de wereld. De berichten van midden in de nacht zijn meestal van Amerikanen of van mensen die niet kunnen slapen.

Of, zoals in dit geval, van een net-niet-meer-onbekende die een geweldige date had gehad en dat graag in vijf korte woorden aan de wereld wilde laten weten: een pure uiting van de blijdschap van dat moment.

En ik voelde opeens hoe hij zich voelde. Of eigenlijk, zoals ik dacht dat hij zich waarschijnlijk zou voelen. Omdat ik me ook zo heb gevoeld. Hoe je midden in de nacht thuis komt en van de daken wil schreeuwen hoe waanzinnig geweldig het is geweest.

Zoals een liedje of een gedicht een bepaald gevoel kan oproepen dat de hele dag kan blijven hangen, deed deze tweet dat ook. Ik ken degene niet, weet niet met wie de afspraak was of waarom het zo fantastisch was, maar dankzij die paar woorden op Twitter heb ik de hele dag met een glimlach rondgelopen, al mijmerend over afspraakjes en ontluikende liefdes. Aangestoken door die impulsieve uiting van euforie in het holst van de nacht.

Zo maakt Twitter van ons allemaal latente dichters, met het vermogen om wildvreemden te raken met je woorden. En je hoeft er niet eens voor te kunnen dichten.