Spelletje geldkloppen

Grootmoeders internetwijsheid 9

Al eerder heb ik een post gewijd aan hoe mensen proberen geld te verdienen aan internet. Nu ben  ik de laatste tijd wat spelletjes online of op mijn mobiele telefoon aan het spelen en daar hebben ze inmiddels een tricky verdienmodel bedacht. Het spelletje is gratis en blijft gratis, je kunt meestal spelen zo lang als je wil. Maar als je echt lol wil hebben in het spel, dan wordt het betalen. Dus voor het kopen van wat extra energie, tips, meer wapens, leukere levels, etc, moet je in de buidel tasten. En dat blijkt goed te werken, zelfs steeds beter.

Maar het is niks voor mij. Laat me dan gewoon betalen vooraf. Weet ik in ieder geval waar ik aan toe ben. Nu voel ik me regelmatig genept door een geldkloppend spelletje dat leuk en gratis leek. En als ik me genept voel, betaal ik per definitie niet.

Dus wees gewaarschuwd met deze grootmoeders internetwijsheid 8:

Voor je je verliest in een online of mobiel spelletje, altijd eerst even checken wanneer en hoe de kassa begint te rinkelen!

Hongerige trollen

Grootmoeders internetwijsheid 8

Overal waar mensen bij elkaar komen, zijn er pestkoppen, klierders en andere verveelbekken. Zo ook op internetforums, in de reacties bij blogs, op profielsites of op openbare chatboxen. Op internet worden deze mensen throlls genoemd: trollen. Ze plaatsen expres aanstootgevende tekstjes om anderen boos te maken of te ergeren. Boze reacties lokken bij een trol alleen maar grovere antwoorden uit. Zo kan een interessante discussie in korte tijd vreselijk uit de hand lopen.

De beste manier om escalatie te voorkomen, is de trol geen aandacht geven, zijn honger naar aandacht niet stillen. Dan gaat de lol er vaak snel af. Dat is de reden dat onder trolberichten vaak een reactie staat:

“Do not feed the throlls.”

Helaas wordt deze reactie nu ook regelmatig gebruikt voor mensen die wat ongenuanceerd een tegenstandpunt aangeven in een discussie. Dus niet bedoeld als trollen, maar gewoon een bot geformuleerde mening. Door dit tegengeluid af te doen als trollen en de plaatser te negeren, hou je een saaie discussie en een gefrustreerde reageerder over. En dat is ook niet leuk. Daarom mijn voorstel voor grootmoeders internetwijsheid 8:

Trollen laten hongeren, maar geef een botte reageerder vooral wat aandacht.

Want voor je het weet worden al die op zich goedwillende botte horken uit frustratie daadwerkelijk trollen! En daar wordt het internet niet leuker van.

Twitter: wie leest nog wat je schrijft?

Grootmoeders internetwijsheid 7

Sinds een tijdje ben ik aan het twitteren. Lang heb ik gedacht dat Twitter vooral gebruikt werd om mensen te vertellen wat je op je boterham hebt bij de lunch, maar daar ben ik nu wel van terug gekomen. Door een kritische selectie van degenen die ik volg, is Twitter voor mij een flexibel en creatief alternatief voor mijn RSS-lezer geworden: de mensen die ik volg op Twitter voorzien mij van een redelijk gedoseerd aanbod van interessante blogartikelen, nieuwsberichten en zo af en toe wat vermaak of een persoonlijke belevenis. Met een stuk of vijftig gevolgden kan ik het net bijlezen.

Dat ik nu weet dat Twitter leuk en nuttig kan zijn, heeft mijn verbazing niet verminderd. Ik blijf me verbazen over het gedrag van sommige Twitteraars. En vooral ook over de aanbevelingen van sommige “Twitter-experts”, die zaken promoten waarmee je volgens mij het medium volledig de nek om draait.

De belangrijkste twee tips op vooral Amerikaanse sites zijn vaak: 1. volg heel veel mensen, want de meesten zullen je terug volgen. 2. Tweet regelmatig (bij voorkeur automatisch), zodat mensen uit alle tijdzones regelmatig updates krijgen.

Het gevolg? Er zijn mensen die 25 duizend mensen volgen en die gevolgd worden door 24 duizend mensen. Enorme aantallen! Stel dat iedereen 2 keer per dag twittert, dan moet je je elke dag door 50.000 tweets heen werken! Ik durf de stelling wel aan, dat diegene zijn timeline (waarin al die tweets verschijnen) niet bekijkt. Hoogstens bekijkt hij of zij de tweets waarin zijn of haar naam voorkomt.

Als diegene dan ook nog elke twee uur een open deur in management, motivatie of social media wijsheid twittert, dan haak ik af. Diegene wil geen interactie, diegene wil gezien en gevolgd worden. Maar klaarblijkelijk stoort het die andere 24.000 mensen niet. Waarschijnlijk omdat die mensen helemaal niet weten dat er alleen open deuren langs komen 12 keer per dag, omdat ze zelf hun timeline ook niet bekijken.

Dat doet mij vermoeden dat Twitter is aan hetzelfde euvel leidt als Facebook en Hyves: hoe meer vrienden hoe beter, want dan ben je populair. Daadwerkelijk lezen of reageren op wat jouw vrienden doen, dat hoeft niet. Sterker nog, dat is niet meer te doen op een gegeven moment. Maar als al jouw vrienden jou ook alleen maar gebruiken voor hun populariteit, dan heb je een enorme massa aan elkaar gelinkte mensen die de ander enkel gebruiken als versiersel op hun profiel. Niets geen communicatie. Iedereen zendt, niemand ontvangt.

Daarom hoop ik dat over een jaar of twintig grootmoeders internetwijsheid zal zijn:

Liever kwaliteit dan kwantiteit als het gaat om sociale netwerken. Want je krijgt pas communicatie of een sociaal netwerk als iemand daadwerkelijk leest wat jij schrijft.

En dat lijkt op Twitter steeds minder te gebeuren. Helaas, want het kan zo’n leuk en nuttig hulpmiddel zijn.

Een naam is ook maar een naam

Grootmoeders internetwijsheid 6

In het normale leven herkennen we mensen aan hun stem, hun gezicht of hun manier van bewegen. Of misschien aan hun paspoort of rijbewijs. Op internet hebben we vaak niet meer dan een nickname of username en misschien een avatar/fotootje.

Als iemand een nick gebruikt als oranjedino83 begrijpt bijna iedereen wel dat het niet zijn echte naam is. Daarentegen is dat bij een naam als Michael de Vries een stuk lastiger. Ergens geloven veel mensen dan toch dat diegene echt Michael de Vries heet. Waarom zou je anders zo’n soort naam gebruiken?

Toch blijkt regelmatig (bijvoorbeeld op Marktplaats of op datingsites) dat het ook bij een hele gewone naam niet direct om de naam van die persoon hoeft te gaan. Voor een oplichter is de echte naam gebruiken namelijk niet slim. Dan kan iemand moeiteloos googlen dat jij al vier keer veroordeeld bent voor het verkopen van niet-bestaande concertkaartjes. Of dat je allang getrouwd bent, met drie schatten van kinderen. Niet gewenst op zo’n moment.

Op Hyves, Facebook of via e-mail of chat zullen regelmatig mensen in het ootje genomen zijn en worden doordat ze een bericht krijgen van iemand die ze denken te kennen, terwijl het eigenlijk een nepprofiel is, waar de naamgever geen weet van heeft. Een hele basale vorm van identiteitsdiefstal. En heel handig om iemand geheimen te ontfutselen of andere pesterijen.

Ook het gebruik van bekende namen om aandacht te krijgen is een bekend fenomeen. Zo zijn de Twitteraccounts van @Doutzen_Kroes, @DKroesPrivate en @Doutzy -ondanks de fotootjes- niet van Doutzen Kroes zijn. De echte heet (hoe onlogisch): @MissDK. Omdat er zoveel misbruik werd gemaakt van de namen van bekende mensen, heeft een aantal sites zelfs de mogelijkheid tot verified accounts, waarbij je aan een tekentje kunt zien dat je echt met de beroemdheid van doen hebt.

Vandaar deze nieuwe grootmoeders wijsheid:

Je kunt je op internet presenteren onder elke naam die je wil. Dat kunnen anderen dus ook. Beschouw een naam dus als nickname/bijnaam, totdat je (vrijwel) zeker weet met de echte naam van doen te hebben.

Waarbij sommige mensen het makkelijk maken door op elke site dezelfde nickname te gebruiken: usernamerecycling. Of dat slim is, is weer een hele andere discussie.

Too good to be true…

Grootmoeders internetwijsheid 5

Als een aanbieding te mooi lijkt om waar te zijn, is het waarschijnlijk ook niet waar. (Met dank aan PepijnJ)

Iedereen krijgt wel eens een mailtje dat één of andere prinses in een Afrikaans land specifiek JOUW bankrekening wil gebruiken om haar erfenis te stallen. In het echte leven lach je hartelijk en loop je door. En gelukkig doen de meeste mensen dat online ook. Maar toch zijn er altijd mensen die er online wel intrappen, terwijl ze dat elders nooit zouden doen. En die met liefde een paar duizend euro overmaken om later die miljoenen te kunnen ontvangen.

(Daarentegen heb je ook mensen die er hun hobby van maken om dit soort oplichters in de maling te nemen en hun verhalen op internet te zetten, zoek hiervoor naar scambaiter in combinatie met 419 of advance fee fraud en lees vooral ook de tips om zelf scambaiter te worden! Maar dit terzijde…)

Ook op Marktplaats en andere handelssites worden mensen regelmatig opgelicht, omdat ze hun hebzucht niet kunnen bedwingen. Nieuwe computerspelletjes of de hipste mobiele telefoons voor veel minder dan in de winkel en toch gaan er geen alarmbellen af. En dan heel verbaasd zijn dat er niets geleverd wordt.

In deze categorie vallen ook de gewonnen loterijen uit de banners in internetwijsheid 1. Hebzucht is klaarblijkelijk een sterke emotie, waar we graag aan toegeven. Terwijl we eigenlijk wel weten (of zouden moeten weten) dat de kans dat zoiets gebeurt verwaarloosbaar is.

Eigenlijk is er maar één goede oplossing voor: niet meteen toehappen, zoek eerst de gegeven informatie na! Gooi alle bekende informatie in een zoekmachine naar keuze en kijk wat eruit komt.

Op sites als OpgelichtOpInternet.nl worden alle gegevens van internetoplichters verzameld, zodat je kunt zoeken op namen, telefoonnummers en bankrekeningnummers. De meeste advance fee fraud wordt ook online beschreven. Dus tenzij jij de eerste bent waarop ze een kunstje proberen, is het slim om gebruik te maken van de ervaringen van anderen.

En als dit alles geen resultaat geeft, maar je houdt een slecht gevoel, vertrouw dan op grootmoeders internetwijsheid.

Disclaimer: handelen via internet gaat bijna altijd goed, vooral als een product een redelijke prijs heeft en de handelaar nergens vermeld staat als oplichter. En sommige oplichters gebruiken juist normale prijzen, dus ook niet elk slachtoffer van internetoplichting is blind achter zijn hebzucht aangelopen. Voor ik boze commentaren en bange lezers krijg…