Help @politie!

Social media zijn zo lekker laagdrempelig. Heerlijk als je even je frustraties kwijt wil. Totdat je rondom een troonswisseling “voor de grap” gaat dreigen Beatrix te vermoorden, zoals een 13-jarige jongen afgelopen dinsdag deed. Een tweet is simpel geplaatst, maar ook zo verspreid. Daar kwam hij al snel achter, ondanks dat hij zelf maar een paar volgers had.

Het twitteraccount @doodsbedreiging (met 2500 volgers) nam zijn berichtje namelijk over en toen kwam het op gang. Binnen een paar uur hadden tientallen mensen gereageerd. Een aantal door de plaatser uit te schelden, te bedreigen of racistische opmerkingen te maken. Maar de meesten namen het bericht over (door een quote of een retweet), met daarbij vermeldingen (mentions) van andere accounts om hen te waarschuwen.

Ik heb even snel geturfd welke organisaties allemaal een mention hebben ontvangen van dit bericht, en de resultaten zijn interessant:

Daarnaast werden nog wat andere politie-accounts genoemd, zoals @PolitieLE (de Landelijke Eenheid, voorheen KLPD), @politieDenHaag, @polWehl (de wijkagent van Wehl), @politieNOG (Noord-Oost Gelderland) of @politieWBD (dat is Wijk bij Duurstede).

Sommige mensen zagen een internationale dreiging en alarmeerden @FBI en @NewYorkFBI. Anderen wilden het leger inzetten en riepen de @landmacht en de @luchtmacht aan.

Tenslotte was er nog een groepje die wilde dat de pers er aandacht aan zou schenken, dus die namen @nos, @hartvNL en @PeterRdeV op in hun tweet.

Dit zette mij aan het denken. Natuurlijk moeten we Twitter niet gaan gebruiken als vervanging van 112 of 0900-8844, maar klaarblijkelijk is er een grote behoefte om de politie op de hoogte te stellen van een dreigtweet als deze. En mensen verwachten duidelijk dat het account @politie daarvoor geschikt is. Dat bleek niet het geval: @politie hield zich stil. @Politie_Adam reageerde op een gegeven moment wel op twee melders dat ze op de hoogte waren, maar het volgende bericht uit officiële kanalen was het nieuwsbericht laat in de avond dat het mannetje was opgepakt.

Met de meldingsbereidheid zit het op Twitter duidelijk nog wel snor: zeker 50 mensen namen de moeite om de politie op de hoogte te stellen, en dan tel ik de retweets nog niet eens mee. Vooral ook grappig hoe lokaal mensen denken, door hun eigen politie te vermelden, al heeft Wehl, Noord-Oost-Gelderland of Wijk bij Duurstede er niets mee van doen.

Hoe zou dit nu verder moeten? Misschien moet er een dreigings-meldpunt-account komen, waar je als bezorgde burger een tweet naartoe kunt retweeten. Binnen de Landelijke Eenheid is hiervoor vast nog wel plek. Of misschien iets voor de stille uurtjes bij Meld Misdaad Anoniem?

Hoe dan ook blijkt wel dat de Twittergemeenschap real time monitoring verwacht: als men de @Politie noemt, verwacht men dat de tweet gelezen wordt, ook (of juist) tijdens de abdicatie. Het lijkt me slim om één account aan te wijzen dat 24 uur per dag gemonitord wordt en dat ook duidelijk te bekend te maken. Zodat mensen weten waar de echte hulp vandaan zou kunnen komen bij Twitter-noodgevallen.

Luistervink tegen wil en dank

Twitter zit best leuk in elkaar. Een “gewone” tweet is alsof je op een zeepkist gaat staan: je zegt iets en hoopt dat er mensen blijven stilstaan en luisteren. Om je publiek wat te vergroten, kun je je aansluiten bij het publiek bij andermans zeepkist (iemand gaan volgen), want veel mensen zijn zo aardig om die eer te retourneren.

Maar Twitter biedt ook de mogelijkheid om mensen aan te spreken, de mention. Dan begin je je tweet met @twitternaam-van-die-ander en dan krijgt die ander een melding dat hij is aangesproken. Ook zorgt twitter ervoor dat dit berichtje geen onderdeel is van je zeepkist-monoloog: Je valt je publiek (je volgers) dus niet lastig met jouw privé-gesprekken. Erg mooi. Er is een uitzondering: als iemand zowel jou als degene die je aanspreekt volgt, dan zie je het gesprek wel automatisch. Alsof je op een borrel je bij een gesprek tussen twee bekenden kunt voegen.

Maar voor steeds meer mensen in de licht aandachtzieke Twitterwereld is dit niet wenselijk. Zij willen niet dat gesprekken verborgen worden voor anderen, zij willen GEHOORD worden! Ook als een dialoog eigenlijk privé is. Dus wat doen deze mensen? Ze zetten een woord voor de @twitternaam. Want dan ziet Twitter het niet meer als een dialoog en kunnen al je volgers meegenieten van soms ongepaste en soms volstrekt onbegrijpelijke tweets. Zo kwam ik recentelijk de volgende tweets tegen (wat geanonimiseerd):

Of mensen sturen geen reply maar retweeten en zetten hun antwoord ervoor of erachter. Dan krijg je zoiets:

 

 

Dit deden eerst alleen tieners, maar nu zie ik ook volwassen mannen en vrouwen naar mijn aandacht hengelen met dit soort tweetbagger.

Natuurlijk is er een handige oplossing hiervoor: ontvolgen. Maar ik blijf zitten met vragen. Ben ik nou de enige die hier niet op zit te wachten? Snappen deze mensen niet dat ze hiermee twitter nog meer reduceren tot een poel van zinloos dataverbruik? Of ligt het aan mij? Ga ik onvoldoende met mijn twittertijd mee om in te zien dat dit niet alleen heel normaal is, maar eigenlijk de toekomst van communiceren? Kan iemand die dit doet mij misschien helpen met wat antwoorden?

Twittermoeheid

Bijna een jaar lang vulde ik elk dood moment met Twitter: in de trein? Tweets lezen. Even geen zin in werk? Twitter biedt afleiding. Saai moment in een film? Misschien is er nog iets gebeurd op twitter. Zo zat ik gemiddeld misschien wel een half uur per dag losse berichtjes te scannen, op zoek naar iets interessants. En onderwijl meelevend met het wel en wee van volstrekt vreemden.

Maar opeens was het over. Tussen Kerst en Oud&Nieuw had ik mezelf vakantie gegeven, waarbij ik de computer zoveel mogelijk uit liet en mijn werktelefoon in de tas. Toen mijn mini-IT-sabbatical weer over was, was mijn behoefte aan twitter verdwenen. Alsof een week afkicken genoeg was voor mij om er even helemaal klaar mee te zijn.

Nu gebruik ik twitter nog maar heel af en toe. Alleen als uit het raam staren in de trein me echt niet kan bekoren. In plaats daarvan lees ik een boek. En ik neem de tijd om me te concentreren op een film. Dat bevalt eigenlijk prima. Lekker rustig. Niet meer al die korte flarden van meningen en verhalen. Niet meer de afleiding van doorlopend nieuwe informatie.

Ja, ik hou mezelf nog wel even op Twitterdieet. Dus mocht je denken: wat is het stil daar bij die @wwwijzer? Niets ernstigs verder, ik lijd gewoon even aan twittermoeheid.

Twitter-opportunisme

Regelmatig ben ik wat ambivalent over de zegeningen van Twitter. Ja, ik haal er interessante informatie uit: linkjes naar goede sites, scherpe discussies die ergens over gaan, vermakelijke opmerkingen en zelfs leuke contacten.

Maar zo af en toe heb ik echt moeite met sommige mede-twitteraars. Als eerder heb ik geschreven over de ridicuul hoge aantallen mensen die sommige twitteraars volgen. Maar dit is een ander geval.

Ik volgde iemand die soms nuttige informatie twitterde, over ontwikkelingen waar ik graag van op de hoogte bleef. Helaas vervuilde hij zijn tijdlijn steeds meer met Foursquare-berichten. Foursquare is een app, waarmee je “incheckt” op plekken om zo je vrienden en/of Twitter-volgers te laten weten waar je bent. Hij checkte bijvoorbeeld regelmatig in bij de supermarkt, de sportschool, zijn werk en zelfs zijn eigen huis. Uiteindelijk heb ik hem ontvolgd. Dan mis ik zijn interessante of leuke bijdragen maar, als ik maar verlost word van die doorlopende updates over zijn zeer doorsnee leven.

Vlak erna zakt mijn followers-aantal met één, zag ik toevallig. Toen ik keek, bleek deze betreffende persoon verdwenen te zijn uit mijn lijst. Het zal toch niet? Maar ik vrees van wel: deze persoon heeft een automatische ontvolgerstool lopen. Iedereen die hem ontvolgd heeft, wordt door die tool meteen zelf ook ontvolgd. Oog om oog, tand om tand. Hoe ongelooflijk triest! Naast een inkijkje in zijn dagelijks leven, heeft hij mij hiermee ook een inkijkje gegeven in zijn manier van denken. En het was geen mooie aanblik.

Aanstekelijk geluk

Vanmorgen keek ik, zoals vaak ‘s ochtends, even snel door de twitterberichten in mijn timeline heen. Nog niet helemaal wakker, kopje koffie erbij, even kijken of er nog iets is gebeurd in de wereld. De berichten van midden in de nacht zijn meestal van Amerikanen of van mensen die niet kunnen slapen.

Of, zoals in dit geval, van een net-niet-meer-onbekende die een geweldige date had gehad en dat graag in vijf korte woorden aan de wereld wilde laten weten: een pure uiting van de blijdschap van dat moment.

En ik voelde opeens hoe hij zich voelde. Of eigenlijk, zoals ik dacht dat hij zich waarschijnlijk zou voelen. Omdat ik me ook zo heb gevoeld. Hoe je midden in de nacht thuis komt en van de daken wil schreeuwen hoe waanzinnig geweldig het is geweest.

Zoals een liedje of een gedicht een bepaald gevoel kan oproepen dat de hele dag kan blijven hangen, deed deze tweet dat ook. Ik ken degene niet, weet niet met wie de afspraak was of waarom het zo fantastisch was, maar dankzij die paar woorden op Twitter heb ik de hele dag met een glimlach rondgelopen, al mijmerend over afspraakjes en ontluikende liefdes. Aangestoken door die impulsieve uiting van euforie in het holst van de nacht.

Zo maakt Twitter van ons allemaal latente dichters, met het vermogen om wildvreemden te raken met je woorden. En je hoeft er niet eens voor te kunnen dichten.